PETERNORAOLIVIEREELTIGESKATHYVERCAUTERENYUNESJULIAHERBERTSPAULANOUKMARLEENESTHERRAFAELSJOERDSANDRINEKARINGYSJONASVINCENTDEPRIL JORISDERYCKECHRISTOPHEDECLERCQPAULDEMETSMERELDEROOSESJOERDPARIDAENJULIOLOPESSIMONVANHEUKELOMNIELSKETELERSHANSBECKERSLAURAVAN MARJOLEINLABEEUHANNELORECELENTOURADKANEDANAEBAERTBERTHAUSPIESIMONVANPARYS
HIF 1104 with sound makers Hans Beckers en Peter van Houwelingen, Croxhapox, Ghent
An installation. A wall. Three chairs. Next to the them a red lamp is suspended with a paper that states: “Please wait when the red lamp is turned on”. When you enter there are two low wooden square tables. On the left side Johanna sits on three suitcases filled with materials, and on the right side somebody is working the sound box, either Hans or Peter. In between them there is a projection that broadcasts live footage of what Johanna is doing on her table. Through the speakers you hear the sounds that Hans or Peter generate while working on their installation. The projection shows a piece of paper saying: “Please take a seat”. A chair awaits you, next to a sound box with a black booklet on top of it. When you are seated a second paper announces: “Please write down you name inside the booklet”. When you have done this, you are immersed in an image and sound created by the performers. You are looking at an audio-image that presents our perception of the former person who was in the room. Afterwards Johanna stands up, hangs the drawing she made on the wall and places a note, stating: “You may now take place in front of the camera”. She takes a photograph and this is being shown on a monitor. Then she again presents a piece of paper and Johanna tells the participant he may go: “Thank you and goodbye”. Johanna opens the suitcases and searches for the images that mtach perfectly with you. Hans and Peter do the same with their audio material.
Three days later we have seen 31 people and we make an audio performance about the whole experience. Hans and Peter are sitting on a table making sound while I’m standing on a ladder behind them, writing down the names of all the participants on the wall with a brush.
Heart In Fact; by Kristof van Baarle
In tijden van sociale media, globalisering, hyperindividualisme en een groeiend belang van werk, is de connectie tussen mensen veranderd. Grotere afstanden, volle agenda’s en technologische vernieuwing die begon met de telefonie en vandaag piekt met smart phones en facebook maken, het er niet makkelijker op om je dichte en minder dichte naasten aan den lijve te ervaren. Intimiteit wordt iets wat je ook virtueel 
kunt beleven. Touch screens maken het zelfs mogelijk om een fysieke handeling te koppelen aan het apparaat, hoewel dat haaks lijkt te staan op het steriele karakter van digitale toepassingen en het contact dat via dit medium gelegd wordt.
In haar werk treedt Johanna Van Overmeir op als menselijk medium. Met performances zoals ‘Give me wings to fly’, waarin ze naakt in een gat in de grond ligt en door middel van een bord met het titelopschrift vraagt om haar te bedekken met donsveertjes, appeleert ze de omstanders en tracht ze een korte persoonlijke verbinding tot stand te brengen.
Heart In Fact (H I F), gaat in op de relatie tussen de toeschouwers onderling. Om beurten wordt telkens één iemand binnen gelaten in de ruimte waarin de performance plaats vindt. Hij of zij wordt verzocht te gaan zitten op een stoel, waarna Johanna een foto neemt van haar gast. Dit beeld verschijnt op de monitoren van Johanna en haar muzikale medewerkers Vic Grevendonk en Anouk Fraweel waarop beiden aan de slag gaan en respectievelijk een collage en een soundscape maken, gebaseerd op de indruk van deze foto en het korte persoonlijke contact. De collage wordt gemaakt op een transparant die op de wand tegenover de stoel van de gast geprojecteerd wordt, waardoor de aanwezige toeschouwer kan volgen hoe het werk vorm krijgt. Echter, het werk dat tot stand komt, is het resultaat van de indruk van de vorige persoon, waardoor er een soort ketting ontstaat waarbij elke toeschouwer het beeld van de vorige gemaakt ziet worden. Het is dit proces dat het contact tussen het publiek op een bijzondere wijze realiseert en tegelijk thematiseert.
De intieme relatie die door Johanna als medium op touw gezet wordt, is er één tussen twee mensen door middel van een kunstwerk. De directheid van deze live-gebeurtenis en de alternatieve communicatievorm van Heart In Fact passeren via de mediatie door Johanna en de muzikant. De positie van medium die deze laatste twee innemen wordt benadrukt door hun bescheiden opstelling, sober gekleed en met kalme handelingen. Hiermee maakt Johanna Van Overmeir een statement over kunst als relationeel gegeven in een steeds asocialere samenleving. Een kritiek ook op meer steriele kunstwerken en een kunstwereld waarin de kunstbeleving en het samenzijn helaas niet altijd primeren.
Deze expo toont de artefacten van Heart In Fact. De collages ontstaan vanuit de impuls die kwam van de deelnemers. Wat overblijft is een memorandum, een schets van een persoonlijkheid vanuit een even persoonlijke indruk.